Afgelopen weekend ben ik samen met Marleen naar Vijayawada
afgereisd om daar op een Don Bosco project te gaan kijken. Dit hebben we gedaan
omdat we twijfels hadden of we in Chennai onze stage opdrachten goed konden
maken, omdat de kinderen overdag op school zitten en de rest van de dag een
eigen dagschema hebben waarin wij moeilijk mogelijkheden zagen om onze
activiteiten met hun in te plannen.
Voor de tweede keer hebben we een sleeperbus gepakt richting
Vijayawada. Dit zijn erg luxe bussen waarin zelfs televisieschermen hangen
waarop je spelletjes kan spelen en stopcontacten voor je telefoon op te laden.
Dus ik dacht laat ik dat eens doen, dan is mijn batterij weer lekker vol als ik
daar aan kom. TIP: DOE DIT NIET!! Tijdens het slapen is deze dus gestolen.. Dus
voor de mensen die mijn Indiase nummer hebben, deze werkt niet meer (Donaties
voor een nieuwe telefoon zijn welkom haha).
In de ochtend aangekomen in Vijayawada hebben we een riksja
gepakt naar het project waar we een gesprek zouden hebben met Banu (deze vrouw
regelt volgens mij veel voor vrijwilligers en andere dingen op het project).
Natuurlijk werden we eerst op een verkeerde plaats gedropt omdat het project
erg groot is met meerdere locaties. We kwamen aan op een shelter voor kinderen
die net van de straat zijn gehaald en die daar opgevangen worden en in
afwachting zitten of ze terug naar huis kunnen of verder geplaatst kunnen
worden naar een project met scholing. Ik merkte al gelijk dat deze kinderen een
flinke ontwikkelingsachterstand hebben of verstandelijk gehandicapt zijn. Hier
konden we mee ontbijten en na Banu gebeld te hebben zijn we weer op een Riksja
gezet naar de goede locatie. We hebben een gesprek gehad met de Father (het is
een religieus project dus dat is de directeur) en Banu over de mogelijkheden
die er zijn voor onze stage als wij naar dat project zouden verhuizen.
Op dit project zitten nog 10 andere vrijwilligers uit
Duitsland en Oostenrijk. Zij hebben een eigen flat waar ze tijdelijk wonen, en
hier hebben Marleen en ik dan ook een nacht geslapen. We werden aan hun
voorgesteld en zij hebben ons 2 dagen begeleid naar verschillende projecten. We
zijn twee keer terug geweest naar de shelter (op de fiets!) waar we de eerste
ochtend gedropt waren om game time mee te maken. Hier heb ik kennis gemaakt met
henna en heb ik de kids lekker onder gekleurd. En we zijn een keer mee gegaan om
te zien hoe een vrijwilligster een paar lesjes had voorbereid. Verder zijn we
door een andere medewerkster van het project meegenomen naar het station waar
er wordt gezocht naar kinderen. Hier zit een klein kantoortje waar
verschillende organisaties samenwerken opzoek naar kinderen die bijvoorbeeld
weggelopen zijn van huis of naar kinderen die door hun ouders op pad zijn
gestuurd om te gaan werken. Na een half uurtje het station door te zijn gelopen
zag deze vrouw een kind in een trein zitten zonder ouders. Ze sprak deze jongen
aan en vroeg waar hij naartoe ging en waar zijn ouders waren. Hij vertelde dat
hij thuis verschillende broers en zussen had en dat zijn ouders niet genoeg
geld hadden om voor hun te kunnen zorgen. Omdat hij de oudste was moest hij
gaan werken om extra geld te verdienen. De medewerkster van ons project heeft
het treinkaartje van deze jongen afgepakt en hij werd meegenomen naar het
kantoortje en vervolgens mee naar de shelter. Hier wordt er onderzoek gedaan
naar waar hij vandaan komt en wordt er contact gezocht met zijn ouders zodat
hij opgehaald kon worden en weer naar huis kan.
Met de gevonden Jongen voor het kantoortje op het station |
Ik merkte al gelijk dat je voor dit werk erg direct moet
zijn en gewoon op kinderen af moet stappen om te onderzoeken of ze bij een
familie zijn of dat ze alleen op pad zijn. Ik vond dit een hele mooie ervaring
om eens mee te maken hoe deze kinderen nu opgespoord worden en in de shelters
terecht komen.
Na twee dagen dit te hadden meegemaakt waren er wel twijfels
bij mij om naar dit project te gaan. Ik zag zeker mogelijkheden om hier mijn
stage uit te voeren, maar omdat we dan nog 3 maanden in India zouden zijn en we
weer helemaal opnieuw moeten wennen aan de omgeving en de kinderen wordt het
ook wel krap.
Ik zou dit dus goed met Marleen moeten bespreken omdat we
hier wel samen een beslissing in moeten maken.
Gelukkig dacht zij er hetzelfde over als ik. We zijn weer
teruggereisd naar Chennai en daar hebben we ook een goed gesprek gehad met onze
directeur van het project. We hebben gevraagd of we een dagschema kunnen maken
waarbij er tijd wordt vrij geroosterd voor ons om met de kinderen te werken. Zo
is het voor ons duidelijk wanneer er vrije tijd is en voor de staffleden
wanneer wij iets willen uitvoeren.
Uiteindelijk hebben we dus besloten om hier in Chennai bij
Karunalaya te blijven en het nieuwe dagschema aan te gaan houden. Ook hebben de
kinderen vanaf half april t/m eind mei vakantie waardoor ze meer thuis zijn en
er voor ons meer mogelijkheden zijn om activiteiten te plannen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten