donderdag 23 maart 2017

Verhuizen naar Vijayawada?

Afgelopen weekend ben ik samen met Marleen naar Vijayawada afgereisd om daar op een Don Bosco project te gaan kijken. Dit hebben we gedaan omdat we twijfels hadden of we in Chennai onze stage opdrachten goed konden maken, omdat de kinderen overdag op school zitten en de rest van de dag een eigen dagschema hebben waarin wij moeilijk mogelijkheden zagen om onze activiteiten met hun in te plannen.
Voor de tweede keer hebben we een sleeperbus gepakt richting Vijayawada. Dit zijn erg luxe bussen waarin zelfs televisieschermen hangen waarop je spelletjes kan spelen en stopcontacten voor je telefoon op te laden. Dus ik dacht laat ik dat eens doen, dan is mijn batterij weer lekker vol als ik daar aan kom. TIP: DOE DIT NIET!! Tijdens het slapen is deze dus gestolen.. Dus voor de mensen die mijn Indiase nummer hebben, deze werkt niet meer (Donaties voor een nieuwe telefoon zijn welkom haha).
In de ochtend aangekomen in Vijayawada hebben we een riksja gepakt naar het project waar we een gesprek zouden hebben met Banu (deze vrouw regelt volgens mij veel voor vrijwilligers en andere dingen op het project). Natuurlijk werden we eerst op een verkeerde plaats gedropt omdat het project erg groot is met meerdere locaties. We kwamen aan op een shelter voor kinderen die net van de straat zijn gehaald en die daar opgevangen worden en in afwachting zitten of ze terug naar huis kunnen of verder geplaatst kunnen worden naar een project met scholing. Ik merkte al gelijk dat deze kinderen een flinke ontwikkelingsachterstand hebben of verstandelijk gehandicapt zijn. Hier konden we mee ontbijten en na Banu gebeld te hebben zijn we weer op een Riksja gezet naar de goede locatie. We hebben een gesprek gehad met de Father (het is een religieus project dus dat is de directeur) en Banu over de mogelijkheden die er zijn voor onze stage als wij naar dat project zouden verhuizen.


Op dit project zitten nog 10 andere vrijwilligers uit Duitsland en Oostenrijk. Zij hebben een eigen flat waar ze tijdelijk wonen, en hier hebben Marleen en ik dan ook een nacht geslapen. We werden aan hun voorgesteld en zij hebben ons 2 dagen begeleid naar verschillende projecten. We zijn twee keer terug geweest naar de shelter (op de fiets!) waar we de eerste ochtend gedropt waren om game time mee te maken. Hier heb ik kennis gemaakt met henna en heb ik de kids lekker onder gekleurd. En we zijn een keer mee gegaan om te zien hoe een vrijwilligster een paar lesjes had voorbereid. Verder zijn we door een andere medewerkster van het project meegenomen naar het station waar er wordt gezocht naar kinderen. Hier zit een klein kantoortje waar verschillende organisaties samenwerken opzoek naar kinderen die bijvoorbeeld weggelopen zijn van huis of naar kinderen die door hun ouders op pad zijn gestuurd om te gaan werken. Na een half uurtje het station door te zijn gelopen zag deze vrouw een kind in een trein zitten zonder ouders. Ze sprak deze jongen aan en vroeg waar hij naartoe ging en waar zijn ouders waren. Hij vertelde dat hij thuis verschillende broers en zussen had en dat zijn ouders niet genoeg geld hadden om voor hun te kunnen zorgen. Omdat hij de oudste was moest hij gaan werken om extra geld te verdienen. De medewerkster van ons project heeft het treinkaartje van deze jongen afgepakt en hij werd meegenomen naar het kantoortje en vervolgens mee naar de shelter. Hier wordt er onderzoek gedaan naar waar hij vandaan komt en wordt er contact gezocht met zijn ouders zodat hij opgehaald kon worden en weer naar huis kan.
Met de gevonden Jongen voor het kantoortje op het station
Ik merkte al gelijk dat je voor dit werk erg direct moet zijn en gewoon op kinderen af moet stappen om te onderzoeken of ze bij een familie zijn of dat ze alleen op pad zijn. Ik vond dit een hele mooie ervaring om eens mee te maken hoe deze kinderen nu opgespoord worden en in de shelters terecht komen.

Na twee dagen dit te hadden meegemaakt waren er wel twijfels bij mij om naar dit project te gaan. Ik zag zeker mogelijkheden om hier mijn stage uit te voeren, maar omdat we dan nog 3 maanden in India zouden zijn en we weer helemaal opnieuw moeten wennen aan de omgeving en de kinderen wordt het ook wel krap.
Ik zou dit dus goed met Marleen moeten bespreken omdat we hier wel samen een beslissing in moeten maken.
Gelukkig dacht zij er hetzelfde over als ik. We zijn weer teruggereisd naar Chennai en daar hebben we ook een goed gesprek gehad met onze directeur van het project. We hebben gevraagd of we een dagschema kunnen maken waarbij er tijd wordt vrij geroosterd voor ons om met de kinderen te werken. Zo is het voor ons duidelijk wanneer er vrije tijd is en voor de staffleden wanneer wij iets willen uitvoeren.


Uiteindelijk hebben we dus besloten om hier in Chennai bij Karunalaya te blijven en het nieuwe dagschema aan te gaan houden. Ook hebben de kinderen vanaf half april t/m eind mei vakantie waardoor ze meer thuis zijn en er voor ons meer mogelijkheden zijn om activiteiten te plannen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten