Verhuizen naar Vijayawada?

Afgelopen weekend ben ik samen met Marleen naar Vijayawada afgereisd om daar op een Don Bosco project te gaan kijken. Dit hebben we gedaan omdat we twijfels hadden of we in Chennai onze stage opdrachten goed konden maken, omdat de kinderen overdag op school zitten en de rest van de dag een eigen dagschema hebben waarin wij moeilijk mogelijkheden zagen om onze activiteiten met hun in te plannen.

Voor de tweede keer hebben we een sleeperbus gepakt richting Vijayawada. Dit zijn erg luxe bussen waarin zelfs televisieschermen hangen waarop je spelletjes kan spelen en stopcontacten voor je telefoon op te laden. Dus ik dacht laat ik dat eens doen, dan is mijn batterij weer lekker vol als ik daar aan kom. TIP: DOE DIT NIET!! Tijdens het slapen is deze dus gestolen.. Dus voor de mensen die mijn Indiase nummer hebben, deze werkt niet meer (Donaties voor een nieuwe telefoon zijn welkom haha).

In de ochtend aangekomen in Vijayawada hebben we een riksja gepakt naar het project waar we een gesprek zouden hebben met Banu (deze vrouw regelt volgens mij veel voor vrijwilligers en andere dingen op het project). Natuurlijk werden we eerst op een verkeerde plaats gedropt omdat het project erg groot is met meerdere locaties. We kwamen aan op een shelter voor kinderen die net van de straat zijn gehaald en die daar opgevangen worden en in afwachting zitten of ze terug naar huis kunnen of verder geplaatst kunnen worden naar een project met scholing. Ik merkte al gelijk dat deze kinderen een flinke ontwikkelingsachterstand hebben of verstandelijk gehandicapt zijn. Hier konden we mee ontbijten en na Banu gebeld te hebben zijn we weer op een Riksja gezet naar de goede locatie. We hebben een gesprek gehad met de Father (het is een religieus project dus dat is de directeur) en Banu over de mogelijkheden die er zijn voor onze stage als wij naar dat project zouden verhuizen.

Op dit project zitten nog 10 andere vrijwilligers uit Duitsland en Oostenrijk. Zij hebben een eigen flat waar ze tijdelijk wonen, en hier hebben Marleen en ik dan ook een nacht geslapen. We werden aan hun voorgesteld en zij hebben ons 2 dagen begeleid naar verschillende projecten. We zijn twee keer terug geweest naar de shelter (op de fiets!) waar we de eerste ochtend gedropt waren om game time mee te maken. Hier heb ik kennis gemaakt met henna en heb ik de kids lekker onder gekleurd. En we zijn een keer mee gegaan om te zien hoe een vrijwilligster een paar lesjes had voorbereid. Verder zijn we door een andere medewerkster van het project meegenomen naar het station waar er wordt gezocht naar kinderen. Hier zit een klein kantoortje waar verschillende organisaties samenwerken opzoek naar kinderen die bijvoorbeeld weggelopen zijn van huis of naar kinderen die door hun ouders op pad zijn gestuurd om te gaan werken. Na een half uurtje het station door te zijn gelopen zag deze vrouw een kind in een trein zitten zonder ouders. Ze sprak deze jongen aan en vroeg waar hij naartoe ging en waar zijn ouders waren. Hij vertelde dat hij thuis verschillende broers en zussen had en dat zijn ouders niet genoeg geld hadden om voor hun te kunnen zorgen. Omdat hij de oudste was moest hij gaan werken om extra geld te verdienen. De medewerkster van ons project heeft het treinkaartje van deze jongen afgepakt en hij werd meegenomen naar het kantoortje en vervolgens mee naar de shelter. Hier wordt er onderzoek gedaan naar waar hij vandaan komt en wordt er contact gezocht met zijn ouders zodat hij opgehaald kon worden en weer naar huis kan.

Met de gevonden Jongen voor het kantoortje op het station

Ik merkte al gelijk dat je voor dit werk erg direct moet zijn en gewoon op kinderen af moet stappen om te onderzoeken of ze bij een familie zijn of dat ze alleen op pad zijn. Ik vond dit een hele mooie ervaring om eens mee te maken hoe deze kinderen nu opgespoord worden en in de shelters terecht komen.

Na twee dagen dit te hadden meegemaakt waren er wel twijfels bij mij om naar dit project te gaan. Ik zag zeker mogelijkheden om hier mijn stage uit te voeren, maar omdat we dan nog 3 maanden in India zouden zijn en we weer helemaal opnieuw moeten wennen aan de omgeving en de kinderen wordt het ook wel krap.

Ik zou dit dus goed met Marleen moeten bespreken omdat we hier wel samen een beslissing in moeten maken.

Gelukkig dacht zij er hetzelfde over als ik. We zijn weer teruggereisd naar Chennai en daar hebben we ook een goed gesprek gehad met onze directeur van het project. We hebben gevraagd of we een dagschema kunnen maken waarbij er tijd wordt vrij geroosterd voor ons om met de kinderen te werken. Zo is het voor ons duidelijk wanneer er vrije tijd is en voor de staffleden wanneer wij iets willen uitvoeren.

Uiteindelijk hebben we dus besloten om hier in Chennai bij Karunalaya te blijven en het nieuwe dagschema aan te gaan houden. Ook hebben de kinderen vanaf half april t/m eind mei vakantie waardoor ze meer thuis zijn en er voor ons meer mogelijkheden zijn om activiteiten te plannen.

Holi in Bangalore

Afgelopen weekend werd er een groot Hindoefeest gevierd in India. Het had te maken met het begin van de lente. Dit feest duurt 3 dagen waarbij de laatste dag het grootste is. Samen met Marleen ben ik naar Bangalore gereisd om dit feest mee te maken. We hebben van te voren een sleeperbus geboekt.

Dit is een bus met echt alleen maar bedden, waarom hebben we dit in Nederland niet? Ik kon dus gewoon de hele nacht ‘lekker maar hobbelig’’ slapen! Aangekomen in Bangalore zijn we gelijk naar het hotel gegaan en een uurtje later kwamen de andere pedagogiek studenten die ook stage lopen in India, maar dan in een andere plaats. Met z’n 7^e gaan we dit weekend doorbrengen.

We hebben besloten om eerst te ontbijten, want overal waar je komt vragen de mensen of je al gegeten hebt. Het is te vergelijken dat je in Nederland aan iemand vraagt hoe het met die persoon gaat. Daarna hebben we ons klaargemaakt voor het feest! Allemaal gekleed in witte jurkjes en shirts zijn we op pad gegaan. Tijdens het feest wordt namelijk met poederverf gegooid.

Het feest zelf viel een klein beetje tegen. Er was hooguit 100 man aanwezig, maar die hadden zeker plezier voor 1000! Na wat verf op elkaar gegooid te hebben en eindelijk weer Engelstalige muziek te hebben gehoord, hebben we met z’n alle een lekker Indiaas biertje gedronken, het was tenslotte een feestje!

Moe en voldaan zijn we aan het begin van de avond weer naar ons hotel teruggereisd en hebben lekker avond gegeten.

De 2^e dag in Bangalore zijn we met z’n alle op pad gegaan om de stad te verkennen. We hadden de avond van te voren de lonely planet uitgepluisd om alle leuke plaatsjes in Bangalore te vinden. Alles lag redelijk dicht bij elkaar dus zijn we te voet op pad gegaan. We hebben een oud Fort gezien en ik ben hier mijn eerste tempel naar binnen gegaan en heb een ritueel daarvan bijgewoond. Erg vreemd met water wat je moet drinken (heb ik maar niet gedaan aangezien het water hier niet heel erg schoon is) en blaadjes die je op kunt eten. Maar zeker een bijzondere ervaring! S ‘middags hebben we heel bijzonder geluncht bij een beroemd restaurant in Bangalore. Hier konden we eerst een menu bestellen en kregen daarna we een tafel toegewezen, vervolgens werden er allemaal gerechten gebracht die we konden eten. Dit was een erg lekkere en leuke ervaring omdat we nu gerechtjes konden proeven die we anders niet snel zouden bestellen.

S ‘avonds wilden we een keer iets anders eten dan rijst of dosa (een soort pannenkoek met

saus/sambar die we ook al het hele weekend naar binnen aan het werken waren) dus besloten we lekker Italiaans te gaan eten! Dit was een heel luxe restaurant met de heerlijkste pizza’s en pasta’s! Dit was ook onze duurste maaltijd tot nu toe, want we hebben per persoon wel voor 20 hele euro’s gegeten haha! Normaal gesproken kun je hier in India makkelijk voor €3 - €5 per persoon een hele maaltijd eten.

De laatste dag in Bangalore stond op de planning om naar de Nandi Hills te gaan, maar vanwege tijdsnood en taxi’s die ons niet naar de eindbestemming wilden brengen zijn we naar een grote shoppingmall geweest. Wij kenden dit natuurlijk al een beetje omdat er in Chennai ook een zit, maar de andere 5 mede-studenten hebben hun ogen uitgekeken en waren ook heel blij weer even in een ‘westerse wereld’ te zijn met bekende winkels. Die avond/nacht ben ik weer met een sleeperbus terug naar Chennai gegaan. Dit zijn echt handige bussen, je kunt er alleen niet naar de wc wat dan weer een minpuntje is.

In Chennai was het ook nog een uitdaging om thuis te komen. Een man van een riksja sprak ons aan en nadat we het adres hadden verteld, laten zien op mn telefoon en een prijs hadden afgesproken gingen we terug naar huis (dachten we). We werden dus op een totaal verkeerde plek afgezet en daar gingen we dus niet mee akkoord. Nadat onze chauffeur aan andere mensen de weg had gevraagd kwam hij erachter dat het nog wel een stukje rijden was en dat de prijs niet meer overeen zou komen met wat we hadden afgesproken. Hier begon hij moeilijk over te doen omdat hij dacht dat hij veel geld zou verdienen door deze twee buitenlanders even weg te brengen. Na veel gezeur heeft hij ons toch weggebracht en hebben we hem 100 roepie extra gegeven (dit was volgens hem nog steeds te weinig) en zijn we snel naar huis gelopen.

Het was inmiddels al 6 uur s 'ochtends en de kinderen waren al wakker en super blij ons weer te zien! ze kwamen op ons afgestormd, hielden onze handen vast en lieten niet meer los. Dat was echt een warm welkom!

Het was een heel gezellig weekend, en het volgende uitje met z’n 7^e staat al weer gepland! Op naar Kerala!

Mahabalipuram en de vissersarea van Chennai

Afgelopen maandag ben ik naar het plaatsje Mahabalipuram afgereisd. Ik had deze naam al een paar keer horen vallen omdat het een historisch plaatsje is waar veel ruïnes van tempels zouden moeten staan. De vorige twee vrijwilligers (Esra en Carolijn) die hier een half jaar op Karunalaya hebben gezeten kwamen nog een paar daagjes langs voor ze weer naar Nederland zouden vertrekken en dit was de perfecte kans om daar samen heen te gaan. Samen met Esra en Marleen heb ik een taxi geboekt waarna we ruim een uur later aankwamen in Mahabalipuram. Ik merkte al gelijk dat dit stadje een stuk rustiger was dan onze drukke stad Chennai. Omdat we vroeg waren vertrokken hebben we besloten een hotel op te zoeken (zo noemen ze hier de restaurants) en even lekker te brunchen. Hier heb ik een Plain Dosa op. Dit is eigenlijk een soort pannenkoek waar je verschillende sausjes bij krijgt zoals sambar, kokosnoot- en tomatenchutney. Heel erg lekker en weer even iets anders dan rijst.

Dosa

Hierna zijn we opzoek gegaan naar de tempels en andere bezienswaardigheden. Als eerste zijn we naar the Shore Temple gegaan. Je kunt hier natuurlijk niet zomaar naar binnen, maar moet een kaartje kopen. Aan de balie werd me al snel duidelijk hoe ze hier gebruik maken van toeristen die deze plaatsjes bezoeken. Een Indiër betaald zo'n 30 roepie om binnen te komen, wij buitenlanders moeten 500 roepie betalen om binnen te komen. Dat is echt een mega verschil en afdingen hierbij gaat hem niet worden. Accepteren en toch maar naar binnen haha. De Tempel viel eigenlijk wel tegen omdat we verwacht hadden meer te zien. Het zijn inderdaad ruïnes en helaas werd de helft ervan gerestaureerd waardoor we niet naar binnen mochten.

Na het zien van deze tempel zijn we naar de Five Rathas gewandeld. Het was inmiddels al middag dus scheen de zon volop, er was gelukkig veel te zien maar we hadden beter een riksja kunnen pakken want ik voelde mijn huid branden en zag het steeds roder worden. Maar ach, je moet er iets voor over hebben om wat dingen te bekijken. Gelukkig mochten we met dezelfde tickets weer naar binnen en zagen we al wat meer kleinere tempeltjes bij elkaar en beelden van koeien en olifanten.

Daarna zijn we naar het strand gegaan wat er dichtbij lag om even uit te waaien met een lekker ijsje.

Vandaag ben ik ook met een van de werknemers hier meegenomen naar de vissersarea. Hier wonen veel arme mensen, die hun kinderen niet naar school kunnen sturen en hen laat werken om extra geld te verdienen. Karunalaya zet zich in tegen kinderarbeid en bied gratis lessen aan voor kinderen uit die buurt. Ze gaan 's ochtends eerst opzoek naar alle kinderen die op die dag naar school gaan. Ook wordt er ondertussen rondgekeken naar andere kinderen die aan het werk zijn en als die gevonden worden dan gaan ze met het kind en ouders in gesprek om hen ook naar dit klasje te sturen. 

We werden eerst door de buurt rondgeleid en hebben met verschillende ouders en kinderen gesproken. Hier werd duidelijk dat de kinderen vaak moeten werken omdat ouders uit elkaar zijn gegaan en/of vanwege een laag gezinsinkomen. De ouders zijn allemaal erg blij dat hun kinderen deze kans krijgen om naar school te gaan. Vaak werken de kinderen nog wel in de ochtend, en krijgen ze 's middags de kans om naar deze klas toe te komen.

Sloppenwijken van India

Gisteren ben ik een middag meegenomen door de sloppenwijken van India. Wow wat een verschil met waar ik zit zeg! De huisjes zijn heel klein, alles zit dicht op elkaar gepropt en vaak zijn deze huisjes niet eens gemaakt van steen maar van plastic en ander materiaal.

Wat me gelijk opviel is dat deze mensen er heel gelukkig en blij uitzien. Ook werd me aan alle kanten thee en eten aangeboden, ondanks dat zij het dus echt niet breed hebben blijven ze heel gastvrij en willen ze mij hun eten geven! Ik heb dit natuurlijk afgewezen.
We werden voorgesteld aan een aantal moeders. Karanulaya (het project waar ik verblijf) biedt ook voetbal training aan kinderen uit deze wijken. Hiermee willen ze de kinderen tijdens het sporten leren hoe ze weerbaarder kunnen worden en voor zichzelf op kunnen komen. Ze leren plezier hebben, communiceren met elkaar en zijn fysiek bezig. Dit heeft een goed effect op de schoolresultaten.
Deze training wordt geheel gratis aangeboden! Een erg mooi initiatief waar deze moeders erg dankbaar voor zijn!

We mochten een ouderbijeenkomst bijwonen (voor deze moeders), waarbij een van onze medewerkers uitleg gaf over de voetbaltraining, maar ook over hoe de kinderen behandeld moeten worden. Bijvoorbeeld het aanleren van een goede manier van straffen. Dit zorgt voor een betere band tussen moeder en kind, waardoor het kind vertrouwen krijgt en dingen durft te vertellen.
Wij mochten op een stoel gaan zitten en de vrouwen kwamen voor ons op de grond zitten. Toen ik zei dat ik ook best op de grond wilde zitten, werd me verteld dat ik een stoel kreeg omdat ik een gast ben. Het voelt best vreemd om zo voor al die vrouwen te zitten op een stoel te zitten. Ik krijg er een aapjeskijken gevoel van, maar zij vinden het vooral leuk dat wij er zijn.
Toen we weer weg gingen kreeg ik ook een flesje drinken in mijn handen geduwd. Er werd bij vertel dat ze dit aan mij sponsoren omdat ik te gast was. Het was een super lief gebaar, maar ik had liever iets aan hun gegeven dan andersom.

Na deze meeting ben ik meegenomen naar een voetbalveld waar de meisjes training zouden hebben. Dit veld was eigenlijk gewoon een vuilnisbelt waar een vierkant vlak was gemaakt en twee hele kleine goaltjes waren weggezet. Voor ons ziet dit er raar uit, maar de kinderen hier zijn er echt heel erg blij mee! Helaas hadden de meeste meisjes examentraining (omdat de maand maart examentijd is in India).
Nadat ik dit allemaal heb gezien, mag ik echt blij zijn met hoe goed ik het heb! Ik mag echt niet meer klagen over hoe hard mijn bed en kussen zijn en dat ik tijdens het eten op de grond zit en mijn voeten daarvan pijn doen. Ik heb tenminste een bed en kussen en heb de mogelijkheid om een stoel te pakken wanneer ik dit wil.